De zotte morgen (Zjef Vanuytsel)

de nacht weg de lucht verbleekt
de schimmen vluchten zwijgend
en aan de verre horizon de zon te stijgen
en daar trekt uit de nevel op de klaarte van de dageraad
met in zijn schoot geborgen de zotte morgen

de stad , de eerste trein breekt door de stilte
en op zijn signaal begint de wildedans der dwazen
de mens kruipt uit zijn ledikant aan zijn werk
en met zijn krant ijlt hij nog halfslaperig door de straten
de wereld herneemt zijn zotte zorgen, het ritme van de zotte morgen

nu kleurt de einder rood en de kou zacht door de ramen
de stilte voor al het lawaai dat opstijgt uit de straten
en daar is dan de morgen weer, een schaterlach
en elke keer verdrijft hij zonder schromen de nacht de dromen

de stad wordt wild en auto's razen door zijn poorten en de laatste rust wordt uit zijn schuilhoek gedreven
vogels vluchten vol verdriet uit zijn torens want hun lied wordt nu door niemand meer begrepen
mensen lopen naast elkaar, een verre groet, een stil gebaar
want alles wordt nu door de tijd gemeten
de wereld herneemt zijn zotte zorgen, het ritme van de zotte morgen

maar het land zelf zijn roes nog uit, diep onder het loof verscholen
hier komt geen mens of geen geluid de oneindige rust verstoren
terwijl de stad nu raast en , de morgen zijn bevelen geeft, wordt hier bij het ochtendgloren de dag geboren

en ook de kinderen en de dwazen blijven tussen de rozen slapen
ver en veilig geborgen voor het ritme van de zotte morgen
de zotte morgen... de zotte morgen...